قرارداد حواله یک روش پرداخت است که مواد 724 اتا 733 قانون مدنی به آن اختصاص دارد. در مطلب زیر به بررسی این قرارداد میپردازیم. با ما همراه باشید...*تعریف حواله:به این مثال توجه کنید: کامیار مبلغ 20هزار تومان به سامیار بدهکار است. اگر کامیار این بدهی(دین) خود را به شایان حواله دهد و شایان ملزم شود که به جای کامیار 20هزار تومان به سامیار بپردازد، قرارداد حواله بهوجود میآید. به بیان دیگر حواله به معنای انتقال دین(بدهی) از شخص مدیون(کامیار) به شخص دیگر(شایان) است. (ماده 724 قانون مدنی)در این قرارداد، برخلاف سایر قراردادها که معمولا در آنها دو طرف درگیر هستند( مثلا قرارداد خرید و فروش دو طرف دارد: مشتری و فروشنده؛ قرارداد اجاره دو طرف دارد: مالک و مستاجر و…) ما با سه طرف روبرو هستیم: کامیار که بدهکار، مدیون یا محیل است و باید بخواهد که دین و بدهی خود را منتقل کند. سامیار که طلبکار یا محتال است و باید بپذیرد که طلب خود را از شخص دیگر بگیرد و شایان که شخص سوم و محالعلیه است که باید قبول کند که بدهی کامیار را بپردازد. نکتهای که باید به آن توجه داشت آن است که در این قرارداد فقط محیل نیست که تصمیم میگیرد و تا طلبکار نخواهد و موافق نباشد، قرارداد حواله شکل نمیگیرد. همچنانکه پذیرش و قبول محالعلیه برای پرداخت بدهی ضروری است. این نکته در ماده 725 قانون مدنی بیان شده که به موجب آن: حواله محقق نمیشود مگر با رضای محتال و قبول محالعلیه.*ویژگیهای قرارداد حواله:1. برای شکلگیری قرارداد حواله باید که یک دین و بدهی وجود داشته باشد و اگر دین یا بدهی وجود نداشته باشد، نمیتوان چیزی را به دیگری انتقال داد و نمیتوان حواله کرد( حواله یک قرارداد تبعی است و به تبع وجود بدهی و دین بهوجود می, ...ادامه مطلب